معرفی و فهرست کتاب سیاست جنایی جمهوری اسلامی ایران در استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره | جاویدی
ویژگی های این محصول
اهدافی که نگارنده در این کتاب به دنبال آن بوده است عبارتست از:
- ارائه‌ی یک مدل سیاست جنایی مشارکتی درباره‌ی واکنش در قبال پدیده‌ی استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره.
- نقد و بررسی قانون مصوب سال ۱۳۷۳ درباره جرم‌انگاری این پدیده و نقد و بررسی طرح مجلس ششم و هفتم در این زمینه.
- بیان مبانی جرم‌انگاری استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره در حقوق ایران.
- بررسی دلایل موافقان و مخالفان استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره.
- بررسی نحوه‌ی واکنش در مقابل این پدیده از دیدگاه حقوق بین‌الملل و همچنین بررسی عملکرد کشورهای مصر، عربستان و چین در این خصوص.
- ارائه‌ی پیشنهاداتی در خصوص نحوه واکنش معقولانه و صحیح در قبال پدیده‌ی استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره.
سیاست جنایی در حقیقت بررسی یک ناهنجاری و پاسخ‌های دولتی و اجتماعی در مقابل این ناهنجاری است. از این رو در بخش دوم، جرم استفاده از تجهیزات ماهواره را بررسی خواهیم نمود. بررسی و نقد نظرات موافق و مخالف جرم انگاری استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره نیز قسمتی از این بخش را به خود اختصاص خواهد داد.
در بخش سوم نیز در خصوص پاسخ‌های دولتی و جامعوی در قبال آن به بحث و بررسی خواهیم نشست. در این بخش همچنین به بررسی پاسخ فقه در مقابل این پدیده و تأثیرات آن خواهیم پرداخت.
بخش چهارم این کتاب را نیز به مطالعه تطبیقی این موضوع در کشورهای عربستان، مصر، چین و همچنین مطالعه آن در حقوق بین‌الملل اختصاص داده‌ایم. علت انتخاب کشورهای مصر و عربستان، بررسی سیاست کشورهای اسلامی در این خصوص است و با مطالعه‌ی سیاست کشور چین در پی شناسایی نحوه‌ی واکنش نظام کمونیستی در این خصوص می‌باشیم. البته در این فصل از بررسی اجمالی عملکرد دیگر کشورها از جمله کشورهای اروپایی نیز غافل نبوده‌ایم.
در پایان نیز نتیجه مباحث و پیشنهادات خود را ارائه خواهیم نمود.
ظهور پدیده‌ی ماهواره در سپهر رسانه‌ای جهان، موجد واکنش‌های مثبت و منفی گوناگون از دیدگاه‌های متفاوتی شده است. اندیشمندان علوم ارتباطی، جامعه‌شناسان، روان‌شناسان، فن‌شناسان، فیلسوفان، حقوق‌دانان، دین‌شناسان، دانشمندان و سایر گروه‌های متفکر در خصوص این پدیده و آثار و پیامدهای مثبت و منفی آن در جامعه‌ی بشری سخن گفته‌اند. در کشور ما نیز، آن گاه که پدیده‌ی ماهواره با حدی تأخیر ورودی جدی یافت و تأثیرات بالقوه‌ی آن تا حدودی آشکار شد، واکنش‌های تند و کند بر علیه آن آغاز گردید. واکنش‌ها تا آن‌جا ادامه یافت که سیاست‌گذاران و تصمیم‌سازان منتخب مردم در مجلس شورای اسلامی ناگزیر از بررسی این موضوع شدند و در سال ۱۳۷۳، قانونی در مجلس به تصویب رسید که استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره را ممنوع کرد. پس از گذشت چند سال و علی‌رغم این منع قانونی، بسیاری از مردم از این تجهیزات استفاده می‌کنند، به‌طوریکه عملاً این قانون متروک شده است. این وضعیت در شرایطی است که اکثر کشورهای آسیایی برای تصمیم‌گیری در مورد نحوه‌ی برخورد با ماهواره، «رقابت» را به‌عنوان جایگزین محکم در نظر گرفته‌اند. سؤال این است که سیاست جنایی ما در قبال این پدیده چه بوده است؟ واقعیت این است که ایران در قبال این پدیده صرفاً به سیاست کیفری دست زده است و از نقش سایر نهادهای دولتی و کارکرد نهادهای جامعوی غفلت کرده است. این در حالی است که اکثر کشورهای جهان از سال‌ها پیش دست به کار شده‌اند و با یک سیاست معقولانه‌ی جنایی و با به‌کارگیری نهادهای دولتی و جامعوی مربوطه دست به رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای زده‌اند و این پدیده را از یک «تهدید» به یک «فرصت» تبدیل کرده‌اند. حال می‌خواهیم به بررسی وضعیت موجود و سیاست جنایی مطلوب در ایران بپردازیم.
امتیاز و دیدگاه کاربران سیاست جنایی جمهوری اسلامی ایران در استفاده از تجهیزات دریافت از ماهواره | جاویدی