لویاتان مینیاتوری و امر اجرایی: دگرگونی ساختاری قدرت در حقوق عمومی مدرن | دکتر عزیزمحمدی

رشد قوه مجریه در سده اخیر، منجر به افزایش گستره صلاحیت‌های قوه مجریه گردیده و مفهوم دولت، قلمرو و کارکردهای آن را دچار تغییر و تحولات اساسی نموده است. هرچند، پیشینه‌ی مفهوم اجرا و شکل‌گیری آن به نظریه‌ی تفکیک قوای منتسکیو باز می‌گردد، اما با پیدایش و رشد دولت اداری تنظیمی، این مفهوم دچار تغییر و تحولات شگرفی گردید.

تبیین فهم امر اجرایی، شناسایی و تعیین مصادیق آن، نقش مؤثری در ترسیم روابط قوای سه‌گانه و شیوه‌ی ارتباط آنها با یکدیگر دارد؛ موضوعی که عدم‌ بازشناسی مرزهای آن در نظام حقوقی ایران، معضلات گسترده‌ای را به‌همراه داشته است. ازین رو می توان با مبنا قرار‌دادن تحولات مفهومی تفکیک قوا در رابطه با جایگاه قوه‌ی مجریه و در پرتو حکمرانی تنظیمی، به واکاوی در مبانی نظری امر اجرایی، گستره و مصادیق آن و تمیز مفهومی اجرا از امر تقنینی و امر قضایی، در پرتو مطالعات تطبیقی، پرداخت و  نتیجه‌ی تبیین این مفاهیم، منجر به معرفی الگویی نوین و بدیع از گستره‌ی اعمال اجرایی، با توجه به تغییر و تحولات نظام‌های حقوقی در رابطه با تفکیک قوا و نیز برشمردن کارویژه‌های آن می‎باشد که مانع از مداخله‌ی سایر قوا در امور اجرایی خواهد شد.